REDITELJI SERIJALA "THE BLUES"

Martin Skorseze (1942, Njujork, SAD)

Legendarni režiser, Skorseze postao je najpoznatiji po urbanim kolažima o američkim Italijanima, mafiji i nasilju. Veliki doprinos dao je i specifičnoj promociji  rodnog grada, Njujorka. Rođen je kao drugo dijete italijanskih emigranata u njujorškoj  četvrti Mala Italija. Vaspitan u strogo katoličkom duhu, Martin se dvoumio između poziva sveštenika i bavljenja filmom. Izabrao je film, na radost filmofila širom svijeta.

Njegovu mladost obilježila je  opsjednutost djelom Majkla Pauela. Na njujorškoj filmskoj akademiji diplomirao je 1964. a njegovi studentski filmovi za oko su zapeli producentu Rodžeru Kormanu. Kritičari i gledaoci se slažu da je Skorseze sedamdesetih zapravo definisao američki savremeni film. Iako je samim počecima Scorseze apsolutno povukao granicu između sebe i mejnstrima, u kasnijim djelima filmska industrija se baš za njega takvog usko veže, praveći famu oko njegovog djela. Inspiraciju je pronalazio u klasičnim holivudskim djelima i francuskom novom talasu  šezdesetih. Kroz gotovo sva njegova djela protežu se motivi ulice, podzemlja, mafije i  gruba realnost kojom je i sam bio okružen u svom kvartu za vrijeme odrastanja. Omiljena tematika su mu heroji- autsajderi, opsesija religijom, životom talijanskoameričkih mafio-gangstera te specifičnosti kulture nasilja. Tematski je učinak pojačavao korištenjem zanimljive, neobične kamere i montaže, ali i popularnom muzičkom kulisom.

Njegov prvi dugometražni film bio je 'Ko to kuca na moja vrata?' (1969) s Harvi Kajtelom u glavnoj ulozi, s kojim će aktivno sarađivati i kasnije. Nakon toga prihvatio se predavanja na njujorškoj filmskoj akademiji (među učenicima mu je bio i Oliver Stoun), a u tom je periodu snimio dokumentarac 'Scene s ulice' o demonstracijama studenata protiv američke vojne invazije na Kambodžu. Nakon toga odlazi za Hollywood gdje je preživljavao baveći se montažom . Kažu da je tamo zaradio nadimak 'Bucher' ( Mesar). 

Pod patronatom Rodžera Cormana snimio je 'Ulice Zla' (1973) u suštini  vrlo biografsku priču,koja mu donosi prvi veći uspjeh i širom otvara vrata srca publike . Ovaj film  značajan je zbog prvog pojavljivanja Roberta DeNira u njegovim djelima. De Niro ubrzo postaje Skorsezeova muza i centralna figura u svim njegovim važnijim djelima.  Jedan  drugom postaju garancija za uspjeh. U sam vrh su se vinuli 1976 godine legendarnim 'Taksistom' koji im je donio svjetski glas i priznanja (Zlatna palma u Kanu).

Priča je to o taksisti koji psihološki istraumiran pokušava ubiti predsjednika SAD. Evo malog kurioziteta – sam se reditelj pojavljuje u 'Ulicama Zla' i 'Taksisti'; u prvom glumi nekog revolveraša u posljednjoj sceni dok se u drugom pojavljuje kao putnik u taksiju koji namjerava da ubije svoju ženu. Majstor i DeNiro ponovo su se sastali sljedeće godine 1977. u mjuziklu 'Njujork, Njujork' za koji je establišment smatrao da baš i nije uspio, a da bi ponovno briljirali 1980.  ostvarenjem 'Razjareni bik', rađenom prema autobiografiji boksera Džejka La Mote, koji je osvojio titulu najboljeg filma desetljeća te osam nominacija za Oskara. Sniman u crno-bijeloj tehnici zaista je prava poslastica za filmske sladokusce.

Osamdesetih već renomirani majstor je u apsolutnom kreativnom naboju, iako nije uspio da dostigne uspjehprethodnih hitova. 1986. na veliko platno vraća se s Pol Njumenom i 'Bojom novca' za koji Njumen dobija Oskara za glavnu mušku ulogu. Prašinu je podigao dvije godine kasnije sa 'Posljednjim Hristovim iskušenjem' koji mu je osigurao još jednu nominaciju za zlatni kip kao i ponovno poštovanje kritičara.
Devedesetih se okrenuo  na drugu stranu te s još nekim eminentnim filmašima osnovao Film Foundation, društvo slično konceptu Kinoteke koje nastoji očuvati filmove u arhivama. Tokom ovog razdoblja opet se posvećuje poznatom mafijaškom miljeu. Režira dvije gangsterske drame 'Dobri momci' (1990) te 'Kazino' (1995), obje s DeNirom u glavnoj ulozi,  te snima 'Doba nevinosti' (1993). Poigravao se još s spooky trilerom 'Cape Fear' (1991) ali i s tim nespojivim spiritualnim tibetanskim pričama u 'Kundunu' 1997. godine. Iste je te godine dobio zasluženu nagradu američkog filmskog instituta za životno djelo. Zanimljivo je da nikad nije dobio Oskara, te time uz bok stao ostalim velikanima poput Orsona Velsa, Alfreda Hičkoka i Stanlija Kjubrika. Njegovi filmovi novijeg datuma poput 'Kazina' (1995), 'Između života i smrti' (1999) te skupi 'Bande Njujorka' (2002) nisu baš najbolje prošli, ni kod gledalaca ni kod kritike. Što se njegovog privatnog života tiče, i on na momente liči na holivudsku priču( ženio se čak pet puta!) Bez obzira na sve, Scorseze ostaje apsolutni mit u zbirci svakog filmofila.
Njegov pretposljednji naslov 'Avijatičar' označen je novim oskarovskim posrtanjem. Biće još prilika ...

Možda već 25  februara ove godine.Za “The departed “ je “pao” Zlatni globus - je li vrijeme za Oskara?

Filmografija Martina Skorsezea:

"What's a Nice Girl Like You Doing in a Place Like This?" – 1963 / režija
 "Who's That Knocking at My Door?" – 1966 / scenario i režija
"The Big Shave" – 1968 / režija
"The Honeymoon Killers" – 1968 / režija
"Who's That Knocking at My Door?" režira
"J.R.","Bring on the Dancing Girls" and "I Call First" – 1969/režija
"Street Scenes" – 1970 / režija
"Mean Streets" – 1973 / režija
"Alice Doesn't Live Here Anymore" – 1974 /  režija
"Taxi Driver" – 1976 / režija
"New York, New York"-  1977 /  režija, nostalgično filmsko ostvarenje u kome uloge ostvaruju Robert de Niro i Lajza Mineli
"The Act“ -  1977 / režija filmski hit,  Lajza Mineli u glavnoj ženskoj ulozi
"Raging Bull" -  1980 / režija blokbaster, dobija svoju prvu Oskar nominaciju
"The King of Comedy" – 1983 / režija, crnohumorna komediju za koju angažuje svog ljubimca sa velikog platna, De Nira
"After Hours" -1985 / režija
"The Color of Money" - 1986 / režija
"BAD" – 1987 / režija
"The Last Temptation of Christ" – 1988 / režija
"GoodFella“ – 1990 / režija
"Cape Fear" -1990 / režija"The Age of Innocence" – 1993 / scenario
"Kundun" -1997 / režija
"Bringing Out the Dead"  -  1999 / režija
"Smiling Fish and Goat on Fire" – 2000 / koproducent
"A Personal Journey with Martin Scorsese Through American Movies" – 2000 / režija trodjelnih dokumentarnih filmova
"Il Dolce Cinema“ – 2001 / režija
"Gangs of New York" – 2002 / režija
"Deuces Wild"- 2002 / izvršni producent ostvarenja
„Rain“ – 2003 / izvršni producent
2003 radi kao izvršni producent "The Blues",šestodjelnoj filmskoj sagi o istoriji bluza, gdje se ako reditelji pojavljuju i Spajk Li te Vim Venders među ostalim poznatim imenima
"The Aviator" -  2004 / režija i produkcija
"Shark Tale"  - 2004 / posuđuje svoj glas u animiranom hitu
"The Departed," - / 2006 režija
"Boxcar Bertha" – rad na filmu

Vim Venders (1945-Dizeldorf, Njemačka)

Iako se rodio nekoliko mjeseci poslije drugog svjetskog rata u Dizeldorfu kao sin hirurga, Vimu Vendersu, koji je ime dobio po majčinoj holandskoj strani familije, život počinje  malim skandalom. Ime Vim baš i nije bilo podobno tj. 'ispravno njemačko' pa su ga roditelji bili prisiljeni nazvati Wilhelm. Elementi koji su ga motivisali tokom odrastanja biće kasnije vidljivi u većini njegovih filmova – bio je opsjednut britanskom i američkom pop-kulturom, obožavao je stripove, flipere i rokenrol. Nakon završene gimnazije, Vim je krenuo s klasičnim obrazovanjem – najprije red medicine, pa red filozofije, ne bi li na kraju prekinuo svoje akademsko putovanje i odlučio biti slikar.

1966., s tek napunjenih dvadeset seli u Pariz gdje uprkos naporima ipak ne uspijeva upisati Likovnu akademiju. Morao se zadovoljiti poslom gravera u ateljeu američkog umjetnika Džoni Frendlera, a zbog činjenice da u njegovom trošnom stančiću nije bilo grijanja postaje stalni posjetilac francuske kinoteke gdje ponekad gleda i po pet filmova dnevno. Postaje, naravno, zavisnik i shvata da put slikara možda i nije za njega.

Ponovo je 1967. u Njemačkoj gdje upisuje Akademiju u Minhenu, a paralelno piše kritike za brojne njemačke časopise, uključujući i 'FilmKritik'. Tokom tog razdoblja uspio je završiti sedam kratkometražnih filmova, a 1968. je biva uhvaćen na studentskim protestima te dobija šest mjeseci uslovne kazne. Svjetska ga filmska javnost poznaje kao najuspješnijeg predstavnika pokreta 'Neue deutsche Kino', jedinog koji je sedamdesetih završio fakultet, ali i najviše amerikaniziranog. Diplomirao je 16mm crno-bijelim filmom 'Ljeto u gradu', no karijera mu zapravo započinje 1971. kada je prema romanu svog dobrog prijatelja i kasnije čestog saradnika Petera Handkea snimio film 'The Goalkeeper's Fear of the Penalty'. Te se iste godine s još četrnaest kolega uključuje u osnivanje produkcijske i distributerske kuće 'Filmverlag der Autoren' koji postaje jezgro nove njemačke kinematografije. Produkcijske kuće postaće mu must – 1974. osniva Wim Wenders Produktion, a 1976. Road Movies Filmproduktion Inc. Od najranijih filmskih radova njeguje poseban izraz u kojem se vidi uticaj likovnih tehnika: akvarela i gravure – veliku pažnju pridaje specijalnom rasporedu, kompoziciji, boji (često snima crno-bijele filmove ili neke žarkih boja). Gledalac često ima utisak da gleda pokretne fotografije, fremovi su mu nerijetko statični, pejzaži najsličniji nekim američkim prostranstvima a duge sekvence voli dopuniti scenama vozova, automobila ili pješaka koji prolaze. Takav filmski postupak i svojevrsna meditativna linearna naracija često su uz njegove filmove vezali dubinu i asocijacije na njegovo filozofsko obrazovanje. Sam je reditelj svoje stvaralaštvo oštro podijelio po metodi snimanja: one crno-bijele je opisao kao 'Grupu A', a one u boji kao 'Grupu B'.

Izrazi A navodno nastaju kao produkt Vendersovih sanjarija, nespecifičnih ideja i inspiracija koje se polako razvijaju dok Grupa B vrlo usko prati zadani scenarij.'Američki prijatelj' (1977) je njegova prva internacionalna koprodukcija, koja mu je osim epiteta međunarodnog osigurala poznanstvo s Frensisom Ford Kopolom koji ga poziva u NjuJork gdje nakon mnogih prekida i muka oko produkcije snima film 'Hammet' (1982). Prvo od prestižnih priznanja mu je Zlatni lav kojeg je u Veneciji primio 1982. za film 'Der Stand der Dinge', no već slijedeće godine za film 'Pariz, Teksas' koji je snimio prema zbirci priča i poema Sema Šeparda, uz soundtrack Rej Kudera u Kanu osvaja Zlatnu palmu. Osamdesete su Vendersa definitivno mazile i on postaje filmska ikona, sve popularnija u javnosti. Romantični i iznad svega poetični 'Der Himmel über Berlin' (1987) mnogi smatraju njegovim klasikom, što je ponovo potvrdila nagrada u Kanu, a za danas već velikog reditelja upravo s tim filmom započinje tradicija – te godine objavio je svoju prvu knjigu fotografija 'Written in the West'. Monografije i zbrike fotografija otad će pratiti njegove brojne filmove, ali i fascinaciju zemljama koje je proputovao. Najambiciozniji film njegove karijere je definitivno SF 'Until the End of the World' (1991) koji je na jedvite jade uspio srezati s originalnih 270 minuta na 179, no na kraju je, kako to s velikim projektima biva, film ipak mlako primljen. Budući da je time bio nezadovoljan, dao se u preinačenje i na kraju završio s petosatnim materijalom. Devedesete su mu nekako bile vrijeme za eksperimentisanje – najprije je snimio kratkometražni za djecu 'Arisha, the Bear and the Stone Ring' da bi snimio film 'Tokyo-Ga' o svom najdražem redatelju Yasujirou Ozuu te dokumentarac 'Notebook on Cities and Clothes' o modnom dizajneru Yamamotou. Devedesete su mu, s druge strane, takođe donijele mnoge pozicije poput mjesta predsjednika Evropske filmske akademije, raznih predavačkih funkcija te počasnih doktorata. Posljednjih je godina zabljesnuo melanholičnim muzičkim dokumentarcem 'Buena Vista Social Club' (1999) gdje se opet poigravao s omiljenim mu motivima, dok je film 'Hotel od milion dolara' (2000) uprkos brojnim nagradama ipak ostao bez potvrde njegovih starih fanova. Kao da je onu nekadašnju jednostavnost i suptilnost te ogromnu sposobnost improvizacije negdje izgubio.Što se tiče privatnih detalja – Vim Venders se ženio čak šest puta (!!!), prvi put s dvadeset i tri, a zadnji put 1993. sa sadašnjom suprugom Donatom Venders koja se takođe bavi fotografijom. Naprosto obožava muziku, a osim Rej Kudera često sarađuje s Danielom Lanoisom, Viljem Nelsonom, U2-om, Nik Kejvom i Lu Ridom. Svoje fotografije vrlo često izlaže, a nije mu strano ni režiranje reklama i video spotova.

Filmografija Vima Vendersa:

Schauplätze – 1967 / režija
Same Player Shoots Again
– 1967 / režija
Silver City – 1968 / režija
Polizeifilm – 1968 / režija
Alabama: 2000 Light Years from Home – 1969 / režija
3 American LP's – 1969 / režija
Summer in the City – 1970 / režija
The Goalkeeper's Fear of the Penalty – 1971 / režija
The Scarlet Letter – 1972 / režija
Alice in the Cities – 1973 / režija
The Island / From the Family of Reptiles – 1974 / režija
Wrong Move – 1975 / režija
Kings of the Road – 1976 / režija
The American Friend – 1977 / režija
Lightning over Water – 1980 / režija
Reverse Angle – 1982 / režija
Chambre 666 (Room 666) 1982 / režija
The State of Things – 1982 / režija
Hammet – 1982  / režija
Paris,Texas – 1984 / režija
Tokyo-Ga – 1985 / režija
Notebook on Cities and Clothes – 1985 / režija
Wings of Desire – 1987 / režija
Willie Nelson at the Teatro – 1989 / režija
Until the End of the World – 1991 / režija
Arisha,the Bear and the Stone Ring – 1992 / režija
Faraway, So Close! – 1993 / režija
Lisbon Story – 1994 / režija
Beyond the Clouds (with Michelangelo Antonioni) – 1995/ režija
A Trick of the Light – 1996 / režija
The End of Violence – 1997 / režija
Buena Vista Social Club – 1998/ režija
Ode to Cologne / Viel Passiert - Der BAP Film – 1998 / režija
The Million Dollar Hotel – 2000 / režija
The Soul of a Man (part four of the PBS series The – 2002 / režija
Ten Minutes Older – 2002 / režija
Blues – 2003 / režija
Land of Plenty – 2003 / režija
Don't Come Knocking – 2004 / režija

Klint Istvud (1930- Kalifornija, SAD)

Klint Istvud posjeduje izgled probisvjeta i oreol ikone. Jedan je od rijetkih junaka malog ekrana čije ime u naslovu garantuje hit. Manje poznata je činjenica da je Istvud takođe producent sa „neponovljivim talentom za uspjeh“ (nagrada akademije za najbolju režiju za Unforgiven). Rođen 31-og maja, 1930-e, u San Francisku, Istvud radi na benzinskoj pumpi sve do dolaska u Holivud sredinom pedesetih. Po dolasku glumi sporedne role u manje poznatim filmovima (Tarantula,1955) prije nego što postigne status filmske zvijezde ulogom u seriji „Rawhide“.Zahvaljujući ulogama u tri „špageti vesterna“ u režiji Serđa Leonea „Za šaku dolara“ (1964), „Za dolar više“ (1965), i „Dobar, rđav,zao“ (1966) Istvud postiže planetarnu popularnost.Pokreće vlastitu produkcijsku kuću,Malpaso, koja ubrzo stiče prava za sljedeći vestern hit Hang 'Em High (1967).Fantastičan uspjeh postiže sa hitom Prljavi Hari (1971) na kraju šezdesetih i početkom sedamdesetih.Zlatno doba se nastavlja filmom snimljenim 1971-e „Play Misty for Me“,te „High Plains Drifter“ (1973), i „The Outlaw Josie Wales“ (1976). Iako uglavnom grubi grubijana nježnija strana njegove ličnosti dolazi do izražaja u filmu Bronco Billy (1980), komediji koju režira i u kojoj glumi.Kao režiser, Istvud je učio od najboljih, Don Sigela i Serđa Leonea, Istvud boji stresne scene vrlo prefinjenim filmografskim bojama. Iskustvo rada sa najboljim mu pomaže da dobije Oskara za režiju 1993 za film „Unforgiven“(1992). Iste godine Istvud snima novi hit „In the Line of Fire“.Dok 1995-e, na red dolazi fantastična ekranizacija bestseler knjige „Mostovi okruga Medison“ u kojoj glumi zajedno sa neponovljivom Meril Strip . “The Stars Fell on Henrietta“(1995)je kritika dočekala na nož a bio je to i finansijski promašaj. “Ponoć u bašti dobra i zla“ (1995), te „Apsolutna moć“ (1996), “Istinski zločin“(1999) „Svemirski kauboj“(2000) Blood Work(2002), Mystic River (2003-2 oskara i jedno kansko zlato) te Million dollar Baby (2004- 2 Zlatna globusa i čak 4 Oskara uključujući najbolji film i režiju) pokazuju da ova mega-zvijezda sigurno nije na zalasku

Filmografija Klinta Istvuda:

Million Dollar Baby (2004) potpisuje režiju i ostvaruje glavnu ulogu
Blood Work
(2002) producent, glavna muška uloga i reditelj
Space Cowboys (2000) producent, glavna muška uloga i reditelj
True Crime (1999) koproducent, glavna muška uloga i reditelj
Midnight in the Garden of Good and Evil (1997) producent i reditelj
Absolute Power (1997) producent, glavna muška uloga i reditelj
The Bridges of Madison County (1995) producent, glavna muška uloga i reditelj
A Perfect World (1993) glavna muška uloga i reditelj
In the Line of Fire (1993) glavna muška uloga
Unforgiven (1992) producent, glavna muška uloga i reditelj
The Rookie (1990) glavna muška uloga i reditelj
White Hunter, Black Heart (1990) glavna muška uloga i reditelj
Pink Cadillac (1989) glavna muška uloga
The Dead Pool (1988) glavna muška uloga
Heartbreak Ridge (1986) producent, glavna muška uloga i reditelj
Pale Rider (1985) producent, glavna muška uloga i reditelj
Tightrope (1984) producent i glavna muška uloga
City Heat (1984) glavna muška uloga
Sudden Impact (1983) producent, glavna muška uloga i reditelj
Honkytonk Man (1982) producent, glavna muška uloga i reditelj
Firefox (1982) producent, glavna muška uloga i reditelj
Any Which Way You Can (1980) glavna muška uloga
Bronco Billy (1980) glavna muška uloga i reditelj
Escape from Alcatraz (1979) glavna muška uloga
Every Which Way But Loose (1978) glavna muška uloga
The Gauntlet (1977) glavna muška uloga i reditelj
The Enforcer (1976) glavna muška uloga
The Outlaw Josey Wales (1976) glavna muška uloga i reditelj
The Eiger Sanction (1975) glavna muška uloga i reditelj
Thunderbolt and Lightfoot (1974) glavna muška uloga
Magnum Force (1973) glavna muška uloga
Breezy (1973) režija
High Plains Drifter (1973) režija
Joe Kidd (1972) režija
Dirty Harry (1971) režija
Play Misty for Me (1971) režija i glavna muška uloga
The Beguiled (1971) glavna muška uloga
Two Mules for Sister Sara (1970) glavna muška uloga
Kelly's Heroes (1970) glavna muška uloga
Paint Your Wagon (1969) glavna muška uloga
Where Eagles Dare (1969) glavna muška uloga
Coogan's Bluff (1968) glavna muška uloga
Hang 'em High (1968) glavna muška uloga
The Witches (1966) glavna muška uloga
The Good, the Bad and the Ugly (1966) glavna muška uloga
For a Few Dollars More (1965) glavna muška uloga
A Fistful of Dollars (1964) glavna muška uloga
Ambush at Cimarron Pass (1958) glavna muška uloga
Lafayette Escadrille (1958) muška uloga
Escapade in Japan (1957) muška uloga
The First Traveling Saleslady (1956) muška uloga
Away All Boats (1956) muška uloga
Star in the Dust (1956) muška uloga
Never Say Goodbye (1956) muška uloga
Tarantula (1955) muška uloga
Lady Godiva (1955) muška uloga
Francis in the Navy (1955) muška uloga
Revenge of the Creature (1955) muška uloga


 

Majk Figis (1948-Mombasa, Kenija)

Pod uticajem andergraund muzike i kulture a razočaran holivudskom atmosferom Majk Figis, inače rođeni Kenijac, otiskuje se na sopstveni filmski put. Nakon studija na muzičkoj akademiji u Londonu, pridružuje se Gas Board bendu, a nešto kasnije i putujućem pozorištu The People Show prvo kao muzičar zatim i kao glumac. Ubrzo stvara i prve radove "Redheugh", "Slow Fade" kao i "Animals of the City" inspirisane rafiniranim muzičkim momentima . "Slow Fade" je nastao kao jednočasovni komad ("The House") naručen od britanskog Kanala 4, skreće pažnju producenta Dejvida Putema s kojim radi „Olujni ponedeljak“. Njegov američki debi je upravo impresivan. To su, "Međunarodni poslovi" (1990), gdje portretiše policijsku strukturu kao korumpiranu dok blistave role ostvaruju Endi Garsija i Ričard Gir. Njegov sljedeći film, "Liebestraum" (1991), zapažena je filmska saga o četrdeset godina starom seksualnom skandalu. Sljedeće njegovo angažovanje je na snimanju filma „Mr Johnes“ koji takođe podiže prašinu. "Film o manijačnoj depresiji se ne može slikati veselim bojama“ odgovorio je na žestoke napade kritičara. Slijedi rimejk "The Browning Version" (1994) a Figis postaje centralna figura svog sljedećeg projekta, "Leaving Las Vegas" (1995), za koji skuplja međunarodnu grupu producenata da snimi film o suicidu sklonom piscu scenarija (Nikolas Kejdž za ovu ulogu dobija Oskara) i njegovoj opskurnoj vezi sa prostitutkom (Elizabet Šu). Figis će se okušati i kao kompozitor a u „Olujnom ponedeljku“ se može čuti i glas slavnog  Stinga. “Leaving Las Vegas“ je film od kojeg Figis nije očekivao mnogo, međutim ostvarenje je postalo miljenik kritike i dobija dvije nominacije i to za režiju kao i za scenario. Nakon što radi kao producent na filmu Anete Hejvud Karter "Foxfire" (1996), Figis producira svoj film "One Night Stand" (1997). Nastavlja da radi na razgolićavanju međuljudskih odnosa i opsesija.Njegov sljedeći film "The Loss of Sexual Innocence" (1999), završava trilogiju o seksualnoj opsjednutost.tvrdoglavo odbija troglumačku linearnu tsrukturu (filmadžijsku Bibliju), Figis prikazuje filmsku priču o Adamu i Evi koja se više bazira na muzici i slikama nego na klasičnoj filmskoj naraciji. Ovaj film je označen kao Figisov najličniji film. Umjetničko eksperimentisanje nastavlja sa filmom "Miss Julie" (1999), adaptacijom komada Avgusta Strindberga iz devetnaestog vijeka o seksualnoj opsesiji, nastao na 16 milimetarskoj filmskoj traci, snimljen za 16 dana. "Time Code" (2000) je najinovativnije filmsko ostvarenje Majk Figis. Režiser je inspirisan pokretom Dogma '95 i od uspjeha "The Blair Witch Project" (1999) ostvarenjem koje započinje digitalnu revoluciju. "Ovo je najnevjerovatnije i najstresnije iskustvo koje sam doživjela" rekla je Selma Hajek za Los Anđeles Tajms (1999). Majk Figis je jedna od najkompletnijih umjetničkih ličnosti današnjice. Producent, muzičar, režiser, scenarista...

Filmografija Majkla Figisa:

By Grand Central Station I Sat Down and Wept
/ režija
Going Down/ scenario i režija
Privacy / scenario i režija
Rules of the Wild / produkcija
Coma – 2005/ produkcija
Cold Creek Manor 2003/ produkcija
Hotel - 2001 / produkcija, scenario i muzika
Timecode -  2000 / režija, produkcija, scenario, direktor fotografije,kamera, muzika i adaptacija
Flamenco Womeny - 1999 / režija
Just Dancing Around – 1999 / režija
Miss Julie - 1999 / režija,produkcija i muzika
The Loss of Sexual Innocence – 1999 / režija, scenario, muzika, produkcija
One Night Stand -  1997 / režija, produkcija, scenario i muzika
Foxfire -  1996 / izvršni producent
Take a Number -  1996 / režija
Leaving Las Vegas -  1995 / režija, scenario, produkcija i muzika
The Browning Version -  1994 / režija
Mr.Jones -  1993 / režija
Liebestraum - 1991 / režija, muzika i scenario
Internal Affairs -  1990 / muzika i režija
Stormy Monday -  1988 / scenario i režija
The House - 1984 / režija

Čarls Barne (1949-  Viksburg,Misisipi,SAD)

Uz Spajk Lija, Čarls Burne je jedan od najvažnijih afroameričkih sineasta na kraju dvadesetog vijeka, čije  je djelo u međuvremenu  postalo mejnstrim . Na specifičan način Burne bojama filma oslikava egzistenciju i sudbinu savremenog obojenog čovjeka. Rođen u Misisipiju 1944-e, Burne je odrastao u Los Anđelesu, gdje na prestižnom Kolumbija univerzitetu završava odsjek za režiju zajedno sa Larijem Klerkom, Džuli Daš, Hejli Džerimom i Bilijem Vudberijem. 1976-e snima „Bush Mama“, Burne 1977-e snima svoj rediteljski debi “Killer of Sheep”. Kao žrtva loše distribucije, ostvarenje nikad nije postiglo širu popularnost, međutim 1981. godine postiže uspjeh na festivalu u Berlinu što mu kasnije polazi za rukom i na prestižnom Sandens festivalu.

Poslije dobijanja Gugenhajmove stipendije 1980-e, Burne snima ponovo „Vjenčanje mog brata“(1985) ali mu ponovo distributeri okreću leđa. Dobivši nagradu Mekartirove fondacije 1988-e, Burne počinje da snima svoje remek-djelo “To Sleep With Anger“(1990). Ostaće zabilježeno u analima savremene kinematografije da je ovaj fantastični tematski film imao marketing budžet manji od pola miliona dolara. Neprihvaćen od Holivudskog establišmenta 1991. snima film o emigrantima na tlu Amerike pod nazivom „America Becoming“. Slijedi „Stakleni štit“ film posvećen korupciji u policijskim krugovima. Burne snima u francuskoj produkciji a prava za SAD tržište otkupljuje prestižni Miramax 1994-e. „Nightjohn“, nastaje kao adaptacija novele Gerija Poulsena a premijerno je prikazan na Dizni kanalu 1996-e. Nakon toga režira još dva TV ostvarenja: „Opra Vinfri prikazuje: Vjenčanje“(1998) i „Selma Lord Selma“ (1999), Burne se vraća na veliko platno režirajući gorke romanse, „The Annihilation of Fish“, u kojima glume Džejms Erl Džouns i Lin Redgrejv.
Filmografija Čarlsa Barnea:

Several Friends – 1969 / režija
The Horse - 1973 / režija
Killer of Sheep – 1977 / režija, scenario, produkcija i muzika
My Brother's Wedding – 1983 /  režija, produkcija, scenario i muzika
To Sleep with Anger -1990 / režija i scenario
America Becoming -1991 / režija i scenario
The Glass Shield -1995 / režija i scenario
When It Rains – 1995 / režija i scenario
Nightjohn -1996 / režija (TV film)
The Final Insult  - 1997 / režija
The Wedding – 1998 /  režija
Dr. Endesha Ida Mae Holland -1998 / režija
Selma, Lord, Selma -1999 /  režija
The Annihilation of Fish -2000 / nedovršen-režija
Olivia's Story – 2000 / adaptacija
Finding Buck McHenry -2000 / TV film režija
The Blues- 2002 / TV film-režija 
Nat Turner: A Troublesome Property - 2003 / režija i scenario
Bless Their Little Hearts (Billy Woodbury -  1984 / režija i scenario

Ričard Pirs (1943-San Dijego, Kalifornija, SAD)

Nakon sudbonosnog sastanka sa Penenbakerom koji se desio na Pirsovoj posljednjoj godini studija, Ričard Pirs je po prvi put osjetio čari filmadžijskog posla radeći na dokumentarnom projektu posvećenom Bobu Dilanu, "Ne osvrći se" (1967). Snima dokumentarce kao što su "Ameriku je teško vidjeti" (1968), "Intervjui sa mojim Lai veteranima" (1969) te trostrukog dobitnika Oskara, "Vudstok" (1970), "Marjoe" (1972) i "Srca i umovi" (1974). Nakon toga snima, uređuje i režira "Campamento" (1970) o represivnom čileanskom Aljendeovom režimu kao i "Rust Never Sleeps" (1979). Sredinom sedamdesetih upušta se u TV produkciju sa, "The Gardener's Son" a nakon toga snima i TV dramu "Siege" (CBS, 1978), potresnu priču o tome kako bande terorišu starije građane. Njegov igrani debi je "Srce zemlje"(1980), nimalo romantična priča o životu na Srednjem zapadu na početku dvadesetog vijeka a za ovo ostvarenje je nagrađen Zlatnim medvjedom. Rediteljski genije pokazuje filmom „Zemlja“ (1984) sa Semom Šepardom i Džesikom Lang. Dok „Bez milosti" (1986), pati od bolesti klišea i nedostatka hemije između Kim Bejsindžer i Ričarda Gira "Dug put do kuće" (1990) je neobična priča o odnosima između dvije žene, a južnjačke gospodarice (Sisi Spejsik) i njene sluge (Vupi Goldberg). Sljedeće Pirsovo ostvarenje je "Porodična stvar" (1996). Bijelac (Robert Duval) nenadano otkriva svoje afroameričke korijene. Pirs takođe režira nekoliko TV filmova i serija. "Bez druge ljubavi" (CBS, 1979) priča je koja je fokusirana na mentalni izazov zaljubljenog para (Ričard Tomas i Džuli Kavner) koji želi brak, dok "Dead Man Out" (HBO, 1989) predstavlja vrhunski psiho triler. Sa filmom "Posljednji dani", a 1989 prikazuje svoje viđenje posljednjih dana Niksonovog mandata. Skorije snimljene su epizode "Homicide:Život na ulici“ kao i ostvarenje "Party of Five".
Filmografija Ričarda Pirsa:

1980 Heartland
1981 Threshold
1984 Country
1986 No Mercy
1990 The Long Walk Home
1992 Leap of Faith
1996 A Family Thing
2002/03 The Blues - The Road to Memphis
Televizijska ostvarenja / Now or Never 1976 Visions - "The Gardener's Son"
1978 Siege
1979 No Other Love
1983 Sessions
1985 Alfred Hitchcock Presents (co-directed)
1989 Dead Man Out
1989 The Final Days
1993 Homicide: Life on the Street - "Last of the Watermen"
1994 Party of Five
1997 Nothing Sacred
1998 Thicker Than Blood
1999 Witness Protection
2001 South Pacific

Mark Levin

Mark Levin je predsjedavajući kreativnog odjeljenja korporacije Offline Entertainment Group. Napisao je, producirao i režirao mnoga nagrađena dokumentarna ostvarenja koja  govore o problemima mladih, ratu uličnih bandi, političkoj i svakoj drugoj korupciji. Njegovo dramatično ostvarenje” Slam ”prikazano je premijerno1998 na Sandens Filmskom Festivalu i nagrađeno glavnom nagradom žirija. To je neobična zatvorska priča o mladom rep-kantautoru, film koji osvaja i prestižnu Camera D’Or Award na filmskom festivalu u Kanu 1998. Među mnogobrojnim nagradama, Levin osvaja i  srebrnu Dipon nagradu kao i Cable ACE nominaciju  za najboljeg „CIA reditelja :Američki tajni ratnici“, trodjelnu mini seriju rađenu specijalno za Discovery Channel. Njegovo ostvarenje “Home Front with Bill Moyers„ nagrađeno je zlatnom Dipon nagradom. Nagradu Emi je osvojio kao producent i urednik još jednog PBS projekta: „The Bill Moyers special The Secret Government - The Constitution in Crisis“. Njegov „Portret Američkog zilota“ je prepoznat od Muzeja savremene umjetnosti kao djelo najveće vrijednosti i uvršten je u standardnu muzejsku zbirku. Producirao je i nekoliko HBO ostvarenja: „Prisoners of the War on Drugs“ (nominacija 1998 za Emmy), “ Gang War: Bangin’ in Little Rock“ film koji govori o uličnim bandama (specijalna nagrada Cable ACE for Best Documentary Special of 1994) „Mafijaške priče“ posvećene fenomenu organizovanog kriminala; „Mašina za ubijanje: Teksaški rov smrti“ kao i „Thug Life in D.C“. Njegov politički dokumentarac, "Last party“ 1992 sa Robertom Daunijem Juniorom u glavnoj ulozi postao je i predmet predsjedničke kampanje. Režirao je i „Blowback“, ostvarenje koje je osvojilo Silver Award for Best First Feature at the Houston Film Festival.

1994, Levin osniva Offline Entertainment Group zajedno sa industrijalcem David Pepersom,producentima Henri Keslerom i Ričard Stratonomijem te  bestselera autorom Kim Vocenkraft. Levin posljednjih godina snima „Brooklyn Babylon“, filmsku priču o mladom rasta reperu sa Jamajke koji dolazi u vezu sa uspješnom Jevrejkom.2004-te režira film Kumovi i sinovi, serijala “The blues “ i Protocols of Zion 2005-e.

Filmografija Marka Levina:

Protocols of Zion (2005)/režija
Godfathers and Sons (2004) /režija
Brooklyn Babylon (2001) /režija
Twilight Los Angeles (2001) /režija
Twilight: Los Angeles (2000) /režija
Whiteboys (1999) /režija
Slam (1998) /režija
Gang War: Bangin' in Little Rock (1994) /režija
Graffiti War (1994) /režija
The Last Party (1993) /režija
MoveOn:The Movie /Director / režija
A Stadium Story: The Battle for New York's Last Frontier (2006) /izvršna produkcija
Protocols of Zion (2005) /produkcija
Slam (1998) /scenario Slam (1998) /produkcija
Gang War: Bangin' in Little Rock (1994) /produkcija
V Gorode Sochi Temnye Nochi (1990) /produkcija
Brooklyn Babylon (2001) /scenario
Whiteboys (1999) /scenario
The Last Party (1993) /scenario

STARTNA | TV PRAVA | USLUGE | O NAMA | DRUŠTVENA ODGOVORNOST | MAPA SAJTA | KONTAKT